‘Lang leve de vakbond’, eerbetoon aan Wim Engels

Deze week ontving ik het boekje ‘Lang leve de vakbond’. Geschreven door Wim Engels. Wim werkte als bestuurder bij de Vervoersbond FNV en later als arbeidsvoorwaardencoördinator bij De Unie. Op 14 juni 2012 overleed Wim Engels. Een week voor zijn plotselinge overlijden was het boekje af. Een bundel persoonlijke verhalen over een leven met de vakbeweging, zoals zijn vrouw Gerry in het voorwoord van het boekje schrijft.

Ik heb het boekje met ontroering gelezen. Omdat het is geschreven door iemand die ik minder dan een jaar geleden nog met enige regelmaat als oud-collega sprak en ontmoette. Ook omdat het veel herinneringen oproept aan mijn eigen vakbondsverleden (een deel van Wim’s periode bij de Vervoersbond FNV overlapt mijn periode bij de Vervoersbond CNV). Het boekje beschrijft een wereld die, zoals Wim het zelf opschrijft, zo langzamerhand achter ons ligt.

Wim groeide op in een vakbondsnest. Wim’s vader was bezoldigd plaatselijk bestuurder van de katholieke vakbond voor metaalarbeiders St. Eloy, aangesloten bij de KAB, de Katholieke Arbeiders Beweging, de voorloper van het NKV dat met het NVV later de huidige FNV vormde. In de jaren ’60 breekt Wim met de oude politiek van de KVP en kiest voor de christen-radicale PPR, een van de voorgangers van Groen Links waarvan Wim altijd lid is gebleven.

In de jaren ’70 belandt Wim bij de vakbeweging, zijn droom. ‘Diep in mijn hart lonkte een job bij een vakbond’, schrijft hij over de tijd dat hij als personeelswerker bij de Haagse HTM werkt. In die functie treedt Wim in 1975 in dienst van de Vervoersbond NVV/NKV, die een jaar eerder als ‘zware federatie’ van start was gegaan. Wim beschrijft de machtsstrijd binnen deze bonden die in de daarop volgende jaren aan de uiteindelijke fusie tot Vervoersbond FNV voorafging (en die ik vanuit de Vervoersbond CNV van dichtbij meemaakte) even eerlijk als uitvoerig.

Wim beschrijft zijn initiatief om met een ‘kring van getrouwen’, die wekelijks bij elkaar kwam, ‘tegenleiding’ te geven aan de activistische koers in de Rotterdamse haven en gericht op het behoud van een ‘brede vakbeweging’. Een initiatief dat in veel opzichten lijkt op hedendaagse ontwikkelingen in de vakbeweging! Toen de ‘kring’ zich in 1990 teleurgesteld ophief besloot Wim, evenals veel anderen, de Vervoersbond FNV te verlaten en trad hij in dienst van De Unie, waar Wim tot zijn pensionering in 2009 werkte als onder meer arbeidsvoorwaardencoördinator. In die rol nam Wim het initiatief om de centrale looneis af te schaffen en die decentraal per bedrijf of sector vast te stellen. Oók een initiatief dat in de actualiteit van vandaag zou passen!

‘Lang leve de vakbond’ is een eerlijk en integer geschreven verslag van het werkzaam leven van een vakbondsman in hart en nieren, Wim Engels. Op het handgeschreven  kaartje bij het boek spreekt Wim’s echtgenote Gerry de hoop uit dat ik het als ‘herinnering en aandenken aan Wim wil beschouwen’. Dat wil ik zeker en ongetwijfeld velen met mij!