Het kersverse Bestuur van FNV in Beweging liet deze week van zich horen. In een brief aan de Commissies Financiën en Sociale Zaken van de Tweede Kamer pleit de FNV-top ervoor om topbestuurders van bedrijven wettelijk onder de CAO te laten vallen. De oproep volgt op een onderzoek van De Volkskrant waaruit blijkt dat de topinkomens gemiddeld met 6% stegen. De FNV ziet daarin – volgens de brief – een aanwijzing dat er bij bedrijven ruimte voor loonstijging is en wil die over alle werknemers verdelen. Om dat mogelijk te maken wordt de Tweede Kamer gevraagd via wetgeving te regelen dat alle inkomens onder de CAO worden gebracht.
Ik heb in CAOpinie© vaker gewaarschuwd tegen inhoudelijke bemoeienis van de overheid en de politiek met de CAO. De CAO is het domein van sociale partners en dat moet zo blijven. Door de Tweede Kamer te vragen de werkingssfeer van CAO’s wettelijk met bestuurders van ondernemingen uit te breiden legitimeert de FNV zelf dat de overheid en de politiek zich met de inhoud van CAO’s bemoeien! Wie politici een vinger geeft moet niet gek opkijken als uiteindelijk de hele hand genomen wordt! Is het ook geen brevet van onvermogen dat de vakbeweging als CAO-partij geen kans ziet de werkingssfeer van CAO’s met hogere inkomens uit te breiden?
Ik zie trouwens nog een paar gevolgen. Als de politiek bepaalde groepen werknemers dwingt om onder de CAO te vallen zullen deze werknemers ook in de CAO-onderhandelingen vertegenwoordigd willen zijn. Dat zet de deur open voor deelname van categoriale vakbonden voor hoger personeel aan CAO-onderhandelingen. Bovendien worden CAO-onderhandelaars van vakbonden medeverantwoordelijk voor topinkomens in bedrijven, die in belangrijke mate door internationale beloningsverhoudingen bepaald worden. CAO-onderhandelaars komen daardoor in dezelfde lastige positie als hun ex-collega’s Wim Kok en Lodewijk de Waal als commissaris!
Kortom: ik begrijp de emotie achter de brief van de FNV aan de Tweede Kamer, maar ik denk dat het middel erger is dan de kwaal.